با نگاهت، حسِ باران را روایت می‌کنی            لابـلایِ جـامـعـه، ما را هـدایت می‌کنی

تو به احسان شهره‌ای، من هم به دستانِ تهی            دستِ خالی آمدم سویت، عنایت می‌کنی؟

مثلِ کوه آرام، هم‌چون رود، شفاف و زلال            ساده و بی‌پرده، خوبی را حکایت می‌کنی

کولـه‌باری از گـناه آورده‌ام هـمراهِ خود            شک ندارم عاقبت، من را کفایت می‌کنی

موقعِ ناچاری‌ام، از من حمایت کرده‌ای            من یقین دارم، قیامت هم حمایت می‌کنی

آه باران! تشنه‌ام؛ لطفی کن و بر من ببار            آه دریـا! کِی برایِ من سقـایت می‌کنی؟